Aankondiging

Samenvouwen
Nog geen aankondiging.

In Het Wilde Westen.

Samenvouwen
X
 
  • Filter
  • Tijd
  • Weergeven
Clear All
nieuwe berichten

    In Het Wilde Westen.

    Zeven veteranen met fiets en bagage waren vertrokken uit Denver ( Colorado)voor een fietstocht van 3018 km in de richting van Seattle, in de uiterste Noord-West hoek van de USA. Zonder volgwagen, maar met alles op hun trekkersfiets, met inbegrip van een tentje, om eventueel te overnachten in de vrije natuur, zo wilden zij doorheen de schitterende landschappen, hoogvlakten en bergpassen, van de Rocky Mountains. Hun fietstocht liep door Colorado, Wyoming, Montana, Idaho, British Columbia, en Washinghton State. Soms stopten zij aan rijke eettafels, met grote stukken vlees en fris bier, en soms was het een overlevingstocht tussen rotsen en onder bomen, langs een bergstroom, waar beer en coyote nooit ver waren. In de ' Seven Gables' tijdens een uitgebreid ontbijt van pannenkoeken met ahornsiroop konden zij lezen in hun ochtendkrant, gedropt door een helikopter, dat op het middaguur (Parijse tijd) Ladi Di was omgekomen te Parijs, een ongelooflijke gebeurtenis nog meer verwarrend door het tijdsverschil. De snelheid van de nieuwsverspreiding was hoger dan die van het verloop van hun tijd in die bergen. Dagenlang fietsten zij verder langs de grote Oost-West waterscheidingslijn, the Continental Divide. Op de lange weg of tijdens de stille avonden of in een rumoerige kroeg , leerden zij mekaar beter kennen.
    Een man viel in het gezelschap op, tussen de anderen, door zijn gestalte en zijn gewicht. Hij was de Benjamin van de groep, maar hij had toch al een lange grijze baard. Tijdens de eerste dagen geraakte hij steeds ver achter . Hoe hij over de Hoosier Pass geraakte, 3518 m boven de zeespiegel, puffend als een Londense dubbeldekker, tartte de wetten van de zwaartekracht. Niemand zou toen aan de voet van deze 40 km lange klim één enkele dollar op hem hebben gewed. Met de glimlach kwam hij toch ook boven met zijn miniverzetje van 32 X 24, hetzij dan wel op ruim één uur achterstand. Eros Poli, zulk een klimmer was hij. De veelzijdigheid van deze wielercrack druppelde dag na dag tot ons door. In weersomstandigheden, te vergelijken met Bayonne-Luchon uit 1926, bereikte tot ieders verwondering deze copie van Lucien Buysse forelfris, met wollen sokken rond zijn handen druipend van het sneeuwwater, Breckenbridge op kop van de trekkersgroep na een zeer lange en helse afdaling. Op de licht golvende routes in Wyoming, was hij steeds maar aan het praten, over de wielerkwissen waaraan hij had deelgenomen. Zo groeiden Willie en Julien, naar mekaar toe. Julien, was een lichtgewicht met een kleermakersbrilletje, die veertig jaar lang maatpakken had gemaakt van de hoogste kwaliteit. Op de muur van het kleermakersatelier was er steeds een grote collectie van foto's van vroegere wielerkampioenen geweest, verzameld door vader en zoon kleermaker. De deftige kostuums waarmee Piet Van Kempen zijn welstand bewees, kwamen uit dat familiale atelier, en ook de eerste jas van een Ierse boerenzoon, met naam Sean Kelly, was geboren na snit en naaiwerk in het familiebedrijfje van Julien. Terwijl zij door de wijdse prairie fietsten in Montana, wisselden zij namen uit van renners uit hun jongensjaren . De ene zei een naam en de andere gaf wat kommentaar over de geciteerde renner. Raymond Impanis, Milou Gosselin, Stan Ockers, Jef Schils, Nest Sterckx, Jokke Wouters, Antoon Dignef, Jean Brankart,Gustaaf Van Slembrouck, Louis Hardiquest, Dolf Verschueren, ... een hele wielergalerij doorliepen zij , mekaar op proef stellend. In de praktijk van het wielrennen was Julien uiteraard veel beter op de barre hoogten en in het ruwe Yellowstone Park. Zijn fietsje ging toch zo licht omhoog. Ondanks zijn 64 jaren klom Julien nog als Charly Gaul. Na enkele weken besloot de groep om zich te splitsen. Het bleek dat er twee mannen waren die leiderschap voor zich opeisten, maar dat waren niet Willie en Julien. Dat waren mannen die noch heer noch meester wilden zijn, maar die tegelijk ook mannen waren die heer noch meester moesten hebben. Met nog 20 dagen te gaan, reden vier rijders langs lagere gebieden en drie mannen kozen voor een trail over de Sherman Pass, de Louploup Pass, de Wauconda Pass, de Rainy Pass, and last but not least de Washinghton Pass . Willie koos tot ieders verbazing de zware tocht over de Noordelijke Bergen, zeggende : ik hou niet van kappelekens maar wel van kathedralen. Met drie , André, Julien, en Wilfried, reden zij verder. Allen waren zij vermagerd, gebruind, gelukkig, door het verblijf in de allergrootste pracht van de natuur, de Rocky Mountains, en door hun dagelijkse sportieve inspanning en gezond dieet, met veel pannekoeken met bruine suiker. Hoe het mogelijk was dat Willie, de eerste was die de wateren zag die naar Vancouver en Alaska de grote Oceaanboten brengen, heeft te maken met toeval, maar het is waarschijnlijk ook gebeurd door een knipoogje van de Grote Manitoe van de Nez Perçé Indianen omwille van het volgende : Het was maar een doodgewoon moment tijdens een halve rustdag in een stadje in het land van Nowhere, zou een yankee zeggen, maar Willie niet, ook niet na vele jaren. Het gebeurde in Okanagan, een plaats waar er een prachtige fietsenwinkel is, waar je een unieke Schwinn kan kopen, een oldtimer uit 1950 of ook het laatste model en op maat.
    Een mountainbike, een tandem op maat, een Eddy Merckx, een Pinarello, een Bianchi, ... het kon er allemaal met credit card worden gekocht of besteld. De vader en grootvader, van de huidige eigenares waren mekaniekers geweest van renners die naam hadden gemaakt in de Six Days van Chicago, en waren bevriend geweest met vele kampioenen . Kijk, zei de verkoopster, ... dit kan je nergens meer vinden : echte oude postcards van toen, die de grootvader van mevrouw zelf heeft gemaakt . Niemand van hier koopt ze, maar soms wordt er van aan de andere kant van de wereld per brief nog naar gevraagd. Zij overhandigde aan Willie een pakje met een dertigtal vergeelde photos in postkaartformaat. Hiertussen zijn wellicht renners uit your country, voegde zij er aan toe. Tot de verbazing van Willie was dat er achtmaal Henri Wynsdau, in stayersoutfit en driekleurige trui tussen stak. Willie kende Wynsdau toen nog niet, hij moest passen voor deze kwisvraag. Een raar land daar in Okanagan. Als de rode appels er rijp zijn, in de korte hevige zomer, worden de bomen bedekt met parasols tegen zon, regen, of hagel, en iedere appel wordt met doorschijnende papierfolie omringd tegen de insecten. De vogels of andere beestjes, die graag een appeltje lusten, worden door wakende Indianen met een gunshot ongenadig neergeknald. Het is echt niet de plaats om van je fiets te stappen, zoals Bottechia, en wat keurfruit te gaan stelen in een boomgaard.
    Hun kledij, doordrongen van stof en zweet, verdiende een sopje en daarom trokken zij naar een laundromat. Aan de kassa een minipakje Dash kopen, uitschudden in het voorziene bakje, en daarna kwartdollars in de gleuf steken.
    Daarna, halfnaakt in een muf lokaal wachten, tussen een aantal dikke wijven van Indiaanse oorsprong, allemaal even lelijk, behalve dan een jongere mama met twee kinderen, eveneens Indiaans . Willie wacht liever buiten in de zon. Op het pleintje speelt één van de Indiaanse kinderen.
    Wat nu komt , werd gezegend door de grote Manitoe. Het tienjarige Indiaans meisje , blootsvoets en met lange zwarte vlechten, hinkelt elegant tussen enkele krijtlijnen, een oeroud spelletje. Zij blaakt van levenslust en geniet van wat zij doet, maar het feit dat haar mama nog maar eens een trommel was vult en weer munten in de gleuf steekt, vindt zij niet meer zo prettig, want dat duurt zo lang dat spel met die wastrommels van haar mama, en zij mag binnen in de waszaal niet meespelen. Willie ziet dat het Indiaantje het hinkelen moe is, niet meer weet wat zij moet zingen (want dat deed zij ook al een hele tijd). In Okanagan kennen zij blijkbaar Wynsdau, maar Dutroux niet, en wanneer Willie uitnodigend de kleine hybride fiets ( 26 inches wielen ) van Julien aan haar presenteert , komt zij in zijn richting. Zij heeft nog nooit zo'n fiets gezien, dat indianenkind. Nooit eerder is zij op zo'n tuig gestapt. Maar met zijn grote glimlach, tilt hij het meisje op en plaatst haar op het zadel. Eerst aarzelend onzeker, dan lachend van plezier, vindt zij het geweldig tof zo met een Giant tweewieler te rijden. De oude man met de baard houdt voor alle zekerheid het zadel stevig vast en loopt mee met haar rond het pleintje, tot wanneer hij buiten adem is en dat zijn toch wat rondjes, want de konditie van Willie is nu veel beter dan toen hij zes weken geleden nog in Colorado de bodem, met zweet, tranen, speeksel, bidonvocht, snot en urine, nat maakte tijdens zijn pedaalstoten om over de Ute Pass te geraken.
    Willie is nooit op Molokaï geweest, maar wel in Okanagan , en sedert Arthur August Zimmerman misschien , een groot Amerikaans fietser, en dan nog, heeft nooit iemand een evenwaardige prestatie geleverd daarboven als Grote Belg in het Wilde Westen : na enkele minuten training, laat Willie het zadel los en het meisje fietst het volgende rondje alleen, terwijl zij schreeuwt van vreugde. Er gebeurde een mirakel op dat pleintje voor het wassalon. Welk risico was het toch dat Willie daar durfde nemen : een dubbel risico . Want de ' haut de gamme' fiets van zijn vriend Julien kon beschadigd worden door een te verwachten valpartij en de bruine lieve knietjes en de ellebogen van het indianenmeisje hadden kunnen vol asse en bloed zijn. Wat zou haar mama, de fiere knappe squaw daarvan zeggen ? Wat zou het furieuze opperhoofd van de Nez Percé stam daarvan denken ? Hoe zou de plaatselijke sheriff daarover oordelen ? Hoeveel dollars zou dat aan advocaten gaan kosten ?
    Misschien, wachtte voor Willie wel de 'hanging tree' of de ' elektrische stoel' .
    Maar de goede Grote Manitoe, liet toe dat niets ongelukkigs gebeurde. Julien en mama Nez Percé kwamen buiten kijken . De zon scheen. Iedereen lachte. Willie vreesde dat zoveel geluk te rap op zou zijn . Hij holde achter de nieuwe fietskampioene en liet haar stoppen, want teveel is toch teveel ... en het is altijd als het te vlot gaat, dat de concentratie vermindert en de ongelukken gebeuren. In enkele minuten tijd kon dit speelse indianenkind een lichtlopende mountainbike bedwingen. Kennelijk bezat zij nog veel van de genetische kwaliteiten, waarmee haar voorvaders ongezadeld wilde mustangs in toom hielden. Zij was katachtig lenig, een prachtkind, mooi zoals het fruit in boomgaarden van Okanagan.
    Dit avontuur in Idaho liep heel goed af.
    Behalve dat verschrikkelijke gesnurk van Willie, kon er werkelijk geen betere ploegmaat bestaan om een ultra-Tour als deze veteranen ondernamen tot een goed einde te brengen. Op vele campgrounds was het toch beter het tentje dicht bij Willie op te stellen , want zowel de muggen als de grizzly's bleven blijkbaar op afstand door de toonhoogte die hij gebruikte. Slapen met een condoom over ieder oor bleek toch beter om een goede nachtrust te hebben in de Rocky Mountains.
    O, ... en tenslotte nog dit ... wat betreft de Nez Percé indianen ... en dat weet jij, vriend lezer, niet ... . De Nez Percé indianen zijn precies die indianen die geen piercing in hun neus hebben. Zij doen of zeggen altijd het omgekeerde van wat zij iemand anders wijsmaken. Dit is een duizendjarige taktiek waarmee de stam in het ruwe verschrikkelijke Wilde Westen overleefde. Zij zeggen links maar gaan naar rechts. Vlees is voor hen vis. Hun meisjes zijn boys. Hun knapen heten zij girls. Halfwilde beesten die blaffen noemen zij katten.
    Wanneer een bruine Nez Percé squaw ' Neen ' zegt, dan mag je toch wel, maar pas op : zij laat je nooit meer uit haar tipi weggaan, vooral als je een schone witte mountainbike hebt.



    1997 - DENVER/SEATTLE - (versie 29/12/2005) - Wilfried Journée.
Bezig...
X