Aankondiging

Samenvouwen
Nog geen aankondiging.

Hartjesdag

Samenvouwen
X
 
  • Filter
  • Tijd
  • Weergeven
Clear All
nieuwe berichten

    Hartjesdag

    De derde maandag in augustus is het Hartjesdag. Wat Hartjesdag precies inhield wist ik niet. Het zou volgens de overlevering van “Hertjesdag” af komen. Een feestdag waarop in de bossen langs de duinrand van Haarlem en Bloemendaal, één dag per jaar door armelui op herten mocht worden gejaagd. Iets wat normaal alleen aan rijkelui was voorbehouden. Het wild werd vervolgens op straat gebraden en opgegeten. Ik ken niemand in mijn geboorte stad die het heeft meegemaakt of er iets van weet. Waardoor het komt dat dit volksfeest naar Amsterdam is overgewaaid is mij ook een raadsel. Feit is dat Hartjesdag alleen daar en op z’n mooist in de Dapperbuurt werd gevierd.

    Waar gefeest wordt hoort een wielerronde! Hartjesdagronde van Amsterdam riep een sfeer op die met geen andere koers in Holland was te vergelijken. Een groot peloton renners wrong zich door de feestelijke straten en iedereen wou meteen een stekkie in de kop van de groep bemachtigen. Dat gevecht duurde bijna de hele wedstrijd lang. De vele door marktkooplui uitgeloofde premies vonden gretig aftrek bij de premiejagers. Iedere keer, bij het luiden van de bel kromden zij de rug en brachten daarmee het talrijke publiek in extase. Na afloop trachtten toprenners hun buit aan horloges en zilver bestek aan de omstanders te slijten. De koekenbakkers, die al blij waren dat ze de koers hadden uitgereden, stonden er altijd wat beteuterd bij te kijken, zij stonden altijd met lege handen. Toch bleven ze iedere keer, alleen al om de ambiance, in groten getale aan de start verschijnen.

    Grote luidsprekers vervormden de woordenstroom van de speaker zo, dat zijn informatie voor geen renner verstaanbaar was. Maar, “Me wiegie was een stijfselkissie” van Zwarte Riek werd zo vaak en luid gedraaid dat je er s’nachts in bed nog mee lag te neuriën. Langs de kant stonden mensen rijendik zich te verdringen om een glimp van de kleurige renners op te vangen. In een stoffige windvlaag van twee seconden kwam het peloton voorbij geraasd. Lege patatzakjes vlogen op en daalden als parachutes terug op het wegdek. De voorste rij toeschouwers gaven naar achteren door hoe de stand van zaken was. Zij zaten goed, maar moesten wel op hun plek blijven staan, konden geen patatje halen, want bij weggegaan was je plaats vergaan.

    In de huizen tweehoog langs het parkoers hingen een paar jonge meiden net iets te ver voorover gebogen in het raamkozijn, waardoor hun ruim gemeten blanke boezems voor iedere renner duidelijk zichtbaar werd. Het hartritme van menig renner raakte danig van slag van zoveel moois. Ik had er ook last van en kon niet nalaten naar de meiden te zwaaien. De volgende rondes zwaaiden ze enthousiast terug. Voor mij de inspiratie om me extra uit te sloven en op premies te gaan jagen. Tegen het eind van de koers was daarom de pijp leeg en ik te moe om ook nog voor de overwinning te sprinten. Na afloop keerde ik uitgeblust, maar tevreden met een buit aan premies en een schat aan ervaring huiswaarts.

    Hartjesdagronde in de Amsterdamse Dapperbuurt, een straatronde zoals er vroeger meer waren in Amsterdam. Hobbelige straten, putdeksels in de bocht, tramrails en nostalgiche straatlantaarns langs het parkoers. Waar vind je dat nog? Straten in de binnenstad zijn ongeschikt gemaakt voor het organiseren van wielerwedstrijden. Met Hartjesdagronde zijn zo’n beetje alle wielerrondjes uit de stad verdwenen. Jammer toch?
Bezig...
X